Skip to main content

कुमार गंधर्व


  कुमारच्या चेहऱ्यावर आजाराचे कुठलेच लक्षण नव्हते. पाच वर्षापूर्वीच्याच कानांना 'आता अवधारिजो जी' असे जरासे बजावून सांगणारा तोच, तसाच षड्ज लागला आणि त्यापूर्वी कोणीही न ऐकलेल्या एका रागातल्या चिजेचा अद्भुत मुखडा कानी पडला, "मारुजी भूलो ना म्हाने". अस्ताई म्हटल्यावर पुन्हा चिजेच्या तोंडाकडे येताना मारुजीमधल्या 'जी'वर कुमार कोमल रिषभावर दोनच सेकंद असेल पण अशा ताकदीने ठेहरला की त्या कोमल रिषभाचा तीर मैफिलीला आरपार भेदून गेला. त्या रिषभाची जखम आजही माझ्या मनात ओलीच आहे. कुमारने मग त्या रागाचे नाव सांगितले, 'सोहनीभटियार' आणि म्हणाला, "गेल्या काही वर्षात असे काही नवे राग आणि नव्या चिजा झाल्या आहेत." पु.ल. नावाच्या शब्दप्रभूने 'मंगल दिन आज' या गुण गाईन आवडी मधील व्यक्तिचित्रात पंडित कुमार गंधर्व या संगीतातील अलौकिक चमत्काराचे असे वर्णन केले आहे. 

पुल ज्याप्रमाणे त्या नव्या रागातील कोमल रिषभाचा तीर मैफिलीला आरपार भेदून गेला असे वर्णन करतात, तो कोमल रिषभ लागला, म्हणजे काय झालं हे नीट सविस्तर समजावून सांगितल्याशिवाय काही मला कळणार नाही. पण एक गोष्ट नक्की की कुमार गंधर्वांचं गाणं काळजाला भिडतं. एक विलक्षण भावना मनात दाटते. ती भावना वर्णनातीत असते. आजतागायत ती तशीच आहे. त्यामुळेच कुमार गंधर्व या महापुरुषाबद्दल आपण भक्तिभाव यापलीकडे दुसऱ्या भावनेने पाहू शकत नाही. चिकित्सा वगैरे फार लांब राहिली. त्यांच्या कार्याचे आकलन जरी झाले तरी भरून पावलो. 

पुलंची त्या 'सोहनीभटियार' शी पहिली ओळख साक्षात कुमार गंधर्वांनी करुन दिली. माझी पहिली ओळख झाली राहुल देशपांडे यांच्या 'कुमार राग विलास' या कार्यक्रमात. इतर शास्त्रीय गायक गातात, किंवा स्वतः राहुल देशपांडेच गातात त्यापेक्षा हे वेगळं आहे. या मांडणीत एक विलक्षण आर्तता आहे. काळजात चलबिचल करणारी आर्तता आहे. ती सुरवात मनावर गारुड करणारी आहे. त्या दिवशी मनात ते "मारुजी भूलो ना म्हाने... अब घर तुम बिन राता डर लागे म्हाने" या शब्दांनी मनात विलक्षण खळबळ माजवली. त्याच धुंदीत एक निश्चय झाला की, साक्षात त्या गंधर्वांची गायकी ऐकली पाहिजे. 

आता श्रवण-दृश्यभक्ती साठी सर्वात मोठा आसरा म्हणजे युट्युब. त्या तंत्रज्ञानाच्या आश्रयाला गेलो. त्यानी निराश केलं नाही. कुमार गंधर्वांच्या गायनाचं भांडार खुलं झालं. सुरुवात अर्थातच सोहनीभटियार ने केली. पुन्हा तोच अनुभव. एकदा ऐकून समाधान होईना. त्या दिवशी तेवढा एकच राग किती वेळा ऐकला असेल माहिती नाही. युट्युब ही एक अशी अजब गुहा आहे की एकदा आत गेलात की जातच राहता. हे ऐकत असतानाच शेजारी रेकमेंडेशन मध्ये बिहाग होता. बिहाग हा मुळात आवडत्या रागांपैकी एक आहे. कुमार गंधर्व रचित बिहाग रागातील ती "मोरा मन.." बंदीश अशीच वेगळ्या जगात घेऊन जाते. एकामागून एक राग ऐकत गेलो. आणि एक गोष्ट परत ठसठशीतपणे जाणवली. ती म्हणजे प्रचलित शास्त्रीय संगीत गायकीपेक्षा ही गायकी काहीशी वेगळी आहे. आणि हेही तेवढ्याच तीव्रतेने जाणवलं की केवळ वगेळेपणाच्या अट्टाहासापायी हे केलेलं नाही. तर विचारपूर्वक झालेली ही कृती आहे. 


कुमार गंधर्वांचा आणखी एक महत्वपूर्ण आविष्कार म्हणजे भजन. त्यात सगुण-निर्गुण भजन सर्व आले. कुमारांच्या आवाजात जेव्हा 'उड जायेगा हंस अकेला, जग दर्शन का मेला' हे कबीराचे शब्द येतात, तेव्हा त्या शब्दांतली भावना कुमार गंधर्वांपेक्षा थेट, काळजाला भिडेल अशी दुसरी कोणी मांडू शकणार नाही अशी खात्रीच पटते. कबीर, मीरा, तुलसीदासांच्या रचनांना कुमारांनी चढवलेला स्वरसाज असो की माळवी लोकगीते, माळवी लोकगीतांच्या धून हाती धरून नव्याने रचलेले राग असो हा गंधर्व क्षणोक्षणी अचंबित करत राहतो. शास्त्रीय संगीताचं आणि एकूणच संगीताचं सखोल चिंतन करणारा, ते पचवणारा आणि त्यातून नवनिर्मिती करणारा हा अवलिया कलावंत होता. 

कुमार गंधर्वांचं गाणं ऐन बहरात येत असताना त्यांना दुर्धर आजाराने गाठलं. अनेक वर्ष हा दैवी आवाज शांत होता. पण त्या शांततेच्या काळात हा अवलिया चिंतन करत होता. इतर अनेक आवाज, धून डोक्यात साठवीत होता. ते आजारपण जणू पुढल्या क्रांतिकारी नवनिमिर्तीसाठीच्या शांततेचा काळ ठरला. संगीतातला नवा विचार, नवी मांडणी अधिकाधिक लोकांपर्यंत पोचवण्यासाठी कार्यरत असणारा हा कलावंत होता. तो विचार त्यांनी 'अनूप राग विलास' या श्रेष्ठ ग्रंथात मांडला आहे. तो विचार, मांडणीतली विविधता, नवेपणा अनेकांना प्रेरणा देणारा ठरला. वसंतराव देशपांडेंसारखे कुमार गंधर्वांपेक्षा वयाने ज्येष्ठ असणारे गायक त्यांच्याकडून काही शिकण्यासाठी तत्पर असतात. अशा अवलियास पुल, रामूभैया दाते, वसंतराव देशपांडे आणि इतर अनेक क्षेत्रातले असंख्य स्नेही लाभले. आजारपणात साथ देणारे कुटुंबीय, आप्त लाभले. हे प्रेम, स्नेह दुतर्फी होते. पंडित मुकुल शिवपुत्र, कलापिनी कोमकली, सत्यशील देशपांडे आणि असे अनेक शिष्य त्यांनी घडवले. 

 शास्त्रीय संगीताच्या क्षेत्रात क्रांतिकारी नवनिर्मिती करणाऱ्या शिवपुत्रास भावपूर्ण श्रद्धांजली. 



Comments

Popular posts from this blog

अथातो बिंब जिज्ञासा

अथातो ब्रह्म जिज्ञासा, असे म्हणत ऋषीमुनींनी या विश्वाचे रहस्य जाणून घेण्यासाठी गहन चर्चा केल्या. त्याचे रूपांतर वेद-उपनिषद, पुराणे यात झाले. त्यासोबतच एक प्रगल्भ समाज उभा राहिला, त्यांच्या पूजा पद्धती, उपासना पद्धती विकसित होत गेल्या. त्या क्रमाने विकसित होत निसर्ग-नैसर्गिक शक्तींची पूजा, यज्ञाद्वारे आहुती देणे ते प्रतीक निर्माण ते प्रतिमा निर्मिती इथवर पोचल्या. श्रेष्ठ मूर्तिविज्ञान साधक, संशोधक डॉ. गोरक्षनाथ तथा गो. ब. देगलूरकर, मांडतात, "ऋग्वेदात श्री विष्णूच्या संबंधी सहा ऋचा आहेत, त्या एका अर्थी विष्णूच्या 'शाब्दिक प्रतिमाच' आहेत. या शाब्दिक प्रतिमेचे प्रत्यक्ष प्रतिमेत रुपांतर करण्यासाठी पाषाण वापरले गेले. ते मग एका कुंपणाने बंदिस्त केले गेले. त्याला 'नारायण वाटक' म्हणू लागले" मूर्ती घडवणे, त्यांचे उपासना, पूजा यातील वाढते महत्त्व, त्यांचे अर्थ हा विषय गहन आहे तरीही उद्बोधक आहे. हाच देगलूरकर यांचा ध्यास आहे. तो आजवर अनेक पुस्तकांमधून समोर आला आहेच, त्यात 'अथातो बिंब जिज्ञासा' या टागोर फेलोशिप साठी लिहिलेल्या थिसीसची भर पडली आहे. तोच थिसीस मूर्ती,...

स्वातंत्र्यवीर सावरकरांची ईश्वरविषयक विचारप्रणाली

                                                'ईश्वर.' जगात जेवढे काही धर्म, जाती, पंथ, समुदाय इ. आहेत ते सगळे कुठल्यातरी ईश्वर नावाच्या अज्ञात शक्तीवर श्रद्धा ठेवून एकत्र आलेले असतात, स्थापन झालेले असतात. प्रत्येक धर्माच्या, जातीच्या ईश्वराबाद्द्लच्या, धार्मिक मान्यताविषयीच्या संकल्पना वेगळ्या असल्या तरी ते श्रद्धेवरच स्थापन झालेले असतात. कित्येक धर्माच्या संस्थापकांनी, तत्वज्ञांनी ईश्वराबद्दल लिहून ठेवलं आहे. हिंदुस्थानात ७००० वर्षांपासून अस्तित्वात असलेला धर्म-संस्कृती म्हणजे 'हिंदू'.  हिंदू धर्माला कोणताही संस्थापक नाही, धर्मग्रंथ नाही, पण हा धर्म वैदिक आर्यांच्या 'वेद' आणि 'उपनिषदे' यांवर आधारलेला आहे. मुळ 'यज्ञ' संकल्पनेनं ईश्वराचं अस्तित्व मानणाऱ्या हिंदू धर्मात कर्मकांडरुपी  थोतान्डावर  भाष्य केलं. ईश्वराच्या अस्तित्वालाच आव्हान देणारे कित्येक तत्वज्ञ होते पण मूळ वेदांचा सखोल अभ्यास करून हिंदू धर्मातील ईश्वराच्या अस्...

डॉ. आंबेडकरांचे आर्थिक चिंतन आणि वर्तमानातील प्रासंगिकता

एक प्रसिद्ध वचन आहे, "some are born great, some achieve greatness and some are those the greatness is thrust on them.." म्हणजे, काही जन्मतःच महान असतात. तर काही आपल्या कार्यातून, कृतीतून महत्पदाला पोचतात. तर काहींवर महानता लादली, थोपली गेलेली असते. प्रस्तुत विषयाला अनुसरून या वचनातला तिसरा भाग अप्रस्तुत आहे. माणूस जन्मतःच महान असतो का? ती जन्मजात महानता त्या माणसाच्या पुढील आयुष्यातील महत्कार्यामुळे सिद्ध होते. थोर, साक्षेपी विचारवंत कुरुंदकर मांडतात त्याप्रमाणे शिवाजी महाराज हे जन्मतःच महान होते असे आपण म्हणतो कारण महाराजांचे संपूर्ण महत्कार्य आपल्या समोर आहे म्हणून. याच न्यायाने भारतीय सामाजिक, राजकीय आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे आर्थिक क्षेत्रात आपल्या कृतीतून, कार्यातून महत्पदाला पोचलेले महामानव म्हणजे डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर. त्या महामानवाचे महत्कार्य आपल्या समोर आहे, म्हणून आपण अभिमानाने म्हणून शकतो की ते जन्मताच महान होते.  भारतीय समाजमन माणसांना चौकटीत बसवण्यास उत्सुक असते. एकाच झापडबंद दृष्टीने व्यक्ती आणि कार्याकडे बघण्याचा प्रयत्न करते. पण याच भारताची दुसरी ...